68.Misano 17 tot 21 april 2014

Uiteindelijk zijn we voor de 2 de race naar Misano geweest en niet erna, maar wa wilt ge met al die tijd de kluts te verliezen  .Maar

des al niet te min komt hier ons spannend reisverhaal naar Misano om te trainen.
Uiteindelijk hadden we beslist dat we om 12 u bij onze pa in zolder zouden zijn op woensdag 17 april
en deze keer zou onze pa ( gepensioneerde beroepsmilitair en erg stipt dus )tevreden zijn dat we op tijd waren.

........want we moesten alleen nog wat gaan tanken

Kwam het omdat we zo euforisch waren of wat ...ik weet het niet ....maar we hadden per  ongeluk diesel getankt in de naftkannen voor de motos.

 Effe onze pa bellen da we toch wat later kwamen , 

Toen we uiteindelijk echt vertrokken waren zat de sfeer er direct in , ook al was het nu juist 13 u 30 toen we vertrokken .

In Luik was het al andere koek want die berg daar omhoog kon onze mobi met zijne aanhanger bijna niet getrokken krijgen , aan 30 per u gingen we stapgewijs omhoog

Maar optimistisch als we zijn dachten we : 

In Colmar ging het even mis.......opeens ging het 

ik zeg het u , da was verschieten , onze pa vloog zelfs omhoog in de mobi. We hadden dus een klapband gehad,

gelukkig hadden we een paar dagen van ervoor nog een extra verzekering afgesloten.

Na wat gebel en gewacht ( terwijl wat eten hé ) konden we 3 u later terug vertrekken.

Die dag hebben we maar doorgereden tot half 4 s morgens

(tot we zeker een stuk voorbij de gottardtunnel waren ) en toen sloeg de vermoeidheid toe.

Daar hadden we ons een uurke of 3 op een parking gezet om een beetje bij te slapen.

We wisten dat Nicky en Katje 

en onze Fred (met een Hollands busje ) ook vertrokken waren 

Terwijl zij van het mooie landschap genoten

maakten wij ons klaar om met slaperige oogjes aan de laatste 280 km te beginnen.

280 km , dat was een makkie voor onze mobi.

De kids kwamen toch korter en korter bij, regelmatig kregen we een smske : 

Zij: "Waar zitten jullie?"

Ik: "In de mobi"

Zij: "Waar juist"

Ik: "Ik links en Benny rechts "

(Ik hoop dat je stilstond toen Nicky want ik zie het nu pas , smsen achter het stuur dedoeme hé

Nog 70 km en we waren er , we waren alles al aan het plannen,eerst de tent neerzetten , dan dit dan dat. De kids zouden het gemakkelijk hebben als ze aankwamen en alles zou gereed staan .......maar helaas zover is het niet gekomen.
 Want weer

deze keer was het hevig , want Benny moest echt aan het stuur wringen om alles recht te houden. Gelukkig konden we direct op de pechstrook. Wat was dit...ja weer een klapband. Allee weer naar de verzekering gebeld en na veel uitleg waar we stonden, dat we 4 nieuwe banden moesten hebben, na de siesta van de Italianen was de mobi na 8 u wachten eindelijk klaar. We hebben van de hulpdiensten nog een paar flessen wijn meegekregen en wij hebben ze natuurlijk wat jupilers daar gelaten en zo konden we eindelijk vertrekken.

De kids zaten ons duidelijk op de hielen en opeens was het zover...geclaxoneer, gelach, gewuif..;ja de snotapen hadden ons voorbij gestoken en dat nadat ze 17 uur na ons waren vertrokken

 We waren wel opgelucht

 toen we er uiteindelijk allemaal waren

Die avond hebben we het s avonds wel niet te lang getrokken.

Want vo dag 1  trainen moesten ze uitgerust beginnen.
Het was een prima dag voor onze nicky

 Voor den Benny

 Onze Fred

 Voor andere iets minder

 Tijdens de middag werd er met het mooie weer
Gerust

 De story gelezen

 Gestudeerd

 Genoteerd

Ook de volgende dag hebben we genoten

 Temperaturen werden aan alle kanten gemeten

 Opa hield een oogje in het zeil

 Nicky had zelfs de 57 ste tijd van 230 personen

 Zelfs de paashaas had aan hun in Italie gedacht

ze genoten

 wuifden

 soms reed er ene in de grindbak ( fred)

Op het laatst kochten ze nog een souvenir.

We besloten om na de laatste sessie naar huis te vertrekken, zodat we tenminste de gottardtunnel

voorbij waren en dan zouden we wat gaan slapen en s anderdaags de rest doordoen. Eerst dachten we dat het meeviel, maar we hebben toch een klein stukje file gehad

S avonds zijn we in Zwitserland gaan slapen en s morgens zijn we nog op het gemakske opa zijn verjaardag gaan vieren, want die werd 77 (de gepaste ouderdom met met onze racenummer mee te gaan hé)

In de namiddag zijn we dat nog maar eens gaan vieren, want zoiets mag je niet ongemerkt laten voorbijgaan 

En eind goed al goed, onze mobi heeft ons veilig thuisgebracht.

Ze zeggen altijd , als je uit verlof komt lijkt de afstand naar huis altijd veel korter als er naartoe. Qua afstand zal het bij ons niet veel gescheeld hebben , maar qua tijdsverschil was het enorm.

Op naar het volgende.